Хуна биле Дилги

 

        Хуна өөрү өшкүлер-биле кады бир-ле черге оъттап чорда, өшкүлер хоя бергеннер. Мойну чоон, кончуг улуг узун мыйыстыг көк Хуна ала карактары-биле өшкүлерниң көрген черинче көре бээрге, сарыг Дилги бо-ла кылштап оруп-тур.

       Өшкүлер бышкыржыпкаш, хоюп ыңай-ла болганнар. А Хуна туразының улуу кончуг туруп келгеш, өөрүнүң соонче хая көрнүп көргеш, Дилгиже удур кылаштап чоруп каан. Дилги ооң ындыг чоргаар түрлүүнден корга берген чүве ышкаш, чыпшылаш кыннып каап, дүктүг кудуруун ыңай-бээр чайгылааш, оон Хунага чылбаңайнып кылаштап чедип келгеш:

       – Амыр-ла аңар? – деп-тир.

       Хуна улуг ала каран хере көргеш, чолдак кудуруун аңдара салып, дылын уштуп, мойнун сунуп алгаш:

       – Бал-бал! Мендээ, Дилгижек! Че, кайыын келдиң моң? – деп-тир.

       – Хырын тодугда кылыр чүве бар эвес, мыя арыг кыдыынга шошкуп келгеш, салгын-сырынга сырыннанып орарымга, силерниң кодан мында одарлап турарга, амыр-мендиңерни айтырып, бараан боор дээш, кылаштап келдим – деп, Дилги харыылап-тыр.

       – Че, мен-даа менди чаагай мен. Оон ыңай чүнү чугаалаар сен? Ооңну чугаалап көрем, че – деп, Хуна айтырган.

       – Мен черле мурнундан тура-ла силерден ийи-бир-даа болза, айтырыгдан салып көрзе, деп бодап чораан мен. Ол айтырыгларымны ам салыпсымза, кандыг ирги? – деп Дилги аажок чылбыңнааш чаңы-биле айтырган.

       – Че-че! Ооң дүрген сала каавыт че, өөрүм ырай берди, дүргеде! – деп, Хуна далаштырган.

       – Че, ынчарга силерден мээң айтырар дээн үш чүүл айтырыым бар. Бирээде, силерниң бо бажыңарның кырында ийи сүвүр чүвелер бар-дыр. Ол чүү деп чүвелер боор ирги?

       – Ол дээрге, хамык-ла чүвелерниң дайзыны Чылбыга-Маңгыстың хырнын чара шанчар, кезер селемелерим-дир.

       – О-о, өршээ дадай! Үште, а будуңарның арзында калдаңайнып турар чүү деп чүвеңер боор чүве ирги?

       – Ол дээрге Чылбыга-Маңгыстың бүүрек, чүрээн сугар хавым-дыр – деп, Хуна харыылааш, - сээң чугаа-домааң чоп көвүдеп-ле бар чор, Дилгижек? – деп-тир.

      – Ха-а, ынчанмайн канчаар аңар, силерни магадавайн, чүнү магадаар боор. Чыдыңар безин чаагай, артында хуюксуг де. Мындыг магалыг амытан мынча хөй малдың баштыңчызы-даа болбайн канчаар силер аан – деп, Дилги Хунаны чаа-ла мактап каан.

Хуна уян сеткили-биле Дилгиниң мактаашкынынга амыраш, өөрүнүң соонче «кызырт-кызырт» кылдыр кылаштап чоруй барып-тыр оо!